SAVREMENE DŽAMIJE U EVROPI:

Međunarodni arhitektonski konkurs za projekat Muslimanskog kulturnog i vjerskog centra u Ljubljani (MVKC) ocijenjen je u javnosti kao najznačajniji evropski arhitektonski konkurs u 2011. godini. U njemu je učestvovalo čak sedamdeset osam arhitekata. Ovaj kompleks od 15.000 kvadratnih metara ujedno je i jedan od prvih cjelovitih, ekološko-pametnih projekata na prostoru Slovenije i dosad je dobio nekoliko prestižnih arhitektonskih nagrada (Plečnikova nagrada, 2020. i Building of the Year 2021, ArchDaily).

Izgradnja savremenih islamskih, vjersko-kulturnih centara jedna je od sveprisutnijih arhitektonskih tema u Zapadnoj Evropi. Riječ je o centrima različitih nacionalnih zajednica koje, u svom vizuelnom identitetu i temeljnim principima oblikovanja, nastoje uskladiti prepoznatljive elemente kulturno-historijskog naslijeđa zemalja iz kojih dolaze s ambijentom u kojem danas žive i djeluju. S ovim se otvorenim pitanjem posljednjih godina sve više susreće i bošnjačka zajednica u različitim evropskim državama.

Prvi takav centar otvoren je prije više od trideset godina u Zagrebu (1987). Bio je to tada najznačajniji i najsavremeniji polifunkcionalni centar s vjerskim i društveno-kulturnim sadržajima od šireg značaja za Islamsku zajednicu, ali i za grad Zagreb, a istovremeno, geostrateški, i najistureniji (dominantno, mada ne i isključivo) bošnjački islamski centar prema Zapadnoj Evropi. U međuvremenu su i ostali gradovi, poput Graza (2010), Rijeke (2012), Ljubljane (2020), da spomenemo nekoliko recentnih primjera koji ovu granicu pomjeraju sve više prema Zapadu, realizirali izgradnju svojih islamskih centara. U izgradnji su i savremeni islamski kulturni centri u Sisku i Osijeku, gradu koji je nekoć imao na desetke vakufskih objekata (džamija, medresa, karavan-saraja, mostova itd.).

Iako izgradnja ovakvih centara značajno doprinosi imidžu ovih gradova, na tragu velike evropske priče o suživotu kultura i religija u pluralnim društvima i jednakim demokratskim slobodama i građanskim pravima svih njenih stanovnika ili, kao na primjeru Ljubljane, aktivira zapuštene urbane zone, finansiranje izgradnje ovakvih projekata koje se od kupovine zemljišta, finansiranja konkursnog projekta pa do građevinske dozvole i ostale potrebne dokumentacije mjeri desecima miliona eura, nije podržavano od lokalnih vlasti ili države i potpuno je na teretu nosilaca projekta, odnosno islamskih zajednica i njihovih članova.

Temeljni elementi izgleda jedne džamije nisu definirani ni kur’anskim tekstom ni hadisom. Na stanoviti način, serdžada usmjerena u pravcu Mekke mogla bi se razumijevati kao najmanji arhitektonski prostor koji gradi i oblikuje vjernik u činu molitve. Ona ujedinjuje i podrazumijeva sve potrebne i fundamentalne elemente jednog molitvenog mjesta: čistoću, usmjerenost, ideju komunikacije i zajedništva.

Kada se onda postavi pitanje zašto je izgradnja džamija na Zapadu danas tako delikatno pitanje, tada se nužno selimo u novu, političku dimenziju ovog pitanja, a koje se veže uz pitanje reprezentacije, odnosno „vidljivosti“ muslimana u javnom prostoru Evrope. Pojedine forme, poput kupole i minareta, kao prepoznatljivi oblikovni elementi u arhitekturi džamija, dobivaju snagu brzih simboličkih markera.

Jedna od vrijednosti islamske kulture uvijek je bila njena otvorenost prema kulturama koje je zaticala i sposobnost kreativne asimilacije elemenata – od Kine do svijeta antike i Bizanta. Islam je životni put koji je otvoren. Lijep primjer takve kreativne sinteze lokalnog i univerzalnog je i projekat džamije u bavarskom gradu Penzbergu (2005), nedaleko od Münchena, rad arhitekte bh. porijekla Alena Jašarevića, a koji je u svom projektu ujedinio raznorodne elemente – od dekoracije inspirirane ornamentalnim motivima španske, južnoitalijanske i indijske arhitekture do elemenata koji se referiraju na lokalnu rudarsku tradiciju ovog bavarskog, podalpskog gradića, oblikujući minaret od prošupljenog čelika, rude koja se za njegovu proizvodnju desetljećima crpila iz ovog kraja.

Izgradnja Muslimanskog vjerskog i kulturnog centra u Ljubljani urbanistički je oživjela veliku gradsku zonu Bežigrad, u blizini željezničko-industrijske zone, nedaleko od središnjih gradskih površina. Autori projekta Matija Bevk i Vasa Perović čitav su kompleks podigli za nekih 70 cm u odnosu na okolnu razinu i stvorili tako svojevrstan „urbani otok“. Sa promišljenom „mikrogeografijom“ sadržaja kao što su stanovi, škola, restoran, a koji su postavljeni uz rubni dio parcele, stvoren je, kako se navodi u tekstu objašnjenja autora projekta, unutrašnji trg u kojem središnje locirana džamija predstavlja srce i duhovni centar cijelog kompleksa, kao samostalan i izdvojen kubus, orijentiran prema Mekki. Svi programi ovog velikog centra planirani su kao samostalni, u velikoj zelenoj zoni, ali istovremeno i međusobno povezani. Ono što je ocijenjeno kao osobita vrijednost ovog projekta je činjenica da ne ponavlja povijesne uzore već pokušava otvoriti pitanje šta je to što čini bit islamskog sakralnog prostora. Kupola, kao dominantan simbolički i vizualni akcenat, upisana je u staklenu, strukturno oblikovanu kocku poput viseće tekstilne konstrukcije plave boje koja nenametljivo priziva sjećanje na nomadsku tradiciju prvih stoljeća islama, ali i serdžadu koju vjernik uvijek nosi sa sobom i prostire u smjeru Kabe.

Prema riječima jednog od autora projekta, arhitekte Matije Bevka: „Željeli smo stvoriti projekt koji je ugrađen u tradiciju, ali istovremeno je moderan, tj. svojevrsni hibrid tradicionalnih islamskih vrijednosti i modernog svijeta, integracija islamske vjerske zajednice i slovenskog društva. Tako da smo ga zamislili kao kompleks s jasnim, ne-zatvorenim identitetom; ako posjetite centar, ne morate posjećivati, na primjer, džamiju. Otvara se prema gradu i na prvi pogled. Gdje god da stojite na trgu ispred džamije, otvara se bar jedan pogled na grad.“